ក្មេងអាចមិនព្រមនិយាយអំពីបញ្ហាជាមួយឳពុកម្តាយ ព្រោះមានអារម្មណ៍ថា ខ្លាចក្រែងឳពុកម្តាយស្តីបន្ទោស ទើបច្រើនតែសម្តែងការការពារខ្លួនឯងដែលជាធម្មជាតិរបស់មនុស្ស ពេលណាគិតថាខ្លួននឹងត្រូវរងនូវការវាយប្រហារ។ ប៉ុន្តែឳពុកម្តាយច្រើនតែគិតថា ខ្លួនកំពុងជួយអោយកូនយល់អំពីបញ្ហាដើម្បីអាចចេះដោះស្រាយបញ្ហានោះអោយបាន។ ចំណែកក្មេងវិញបែរជាយល់ថា ខ្លួនត្រូវរងនូវការស្តីបន្ទោសបន្ថែមទៀតទាំងដែលកំពុងតែមានអារម្មណ៍មិនល្អជាមួយអ្វីដែលខ្លួនបានធ្វើរួចទៅហើយ។ ក្មេងក៏ខំប្រឹងដោះសារពុំព្រមទទួលកំហុស ហើយបើឳពុកម្តាយកាន់តែដេញដោល ក្មេងក៏កាន់តែការពារខ្លួនឯងខ្លាំងឡើងទើបច្រើនតែមានការប្រកែកគ្នាកាន់តែខ្លាំងទៅៗ ជំនួសអោយការនិយាយផ្លាស់ប្តូរការយល់ឃើញតាមដែលឳពុកម្តាយមានបំណងទៅវិញ។
ការទទួលអារម្មណ៍អូសទាញអោយខ្ញុំធ្វើដោយចេះគិត
ការទទួលអារម្មណ៍ជាដំណាក់កាលដំបូងរបស់ការដោះស្រាយបញ្ហា ព្រោះវាធ្វើអោយយើងដឹងថា តើយើងត្រូវធ្វើអ្វីខ្លះ? បើសិនយើងពុំបានទទួលអារម្មណ៍មិនល្អទេនោះ ក៏មិនគួរនឹងមានបញ្ហាអ្វីទេ តែសម្រាប់ក្មេងពេលណាដែលគេទទួលអារម្មណ៍មិនល្អ ក្មេងច្រើនតែប្រកាន់យកការមានអារម្មណ៍នោះមិនព្រមឈប់ ឬក៏ធ្វើអ្វីដែលមិនសមរម្យចេញមក។ ក្មេងច្រើនតែយល់ថា ការទទួលអារម្មណ៍ទាំងនេះ ជាចំណុចចាប់ផ្តើមដែលជួយអោយក្មេងទទួលបាននូវអ្វីដែលខ្លួនត្រូវការច្រើនជាង មិនមែនជាលទ្ធផលដែលអាក្រក់នោះទេ។ ចំណុចនេះ អាចប្រៀបធៀបអោយឃើញបានជាមួយនិងការឈឺចាប់ខាងរាងកាយ បើនរណាម្នាក់មានរបួសហើយ តែមិនមានអារម្មណ៍ថាឈឺ ក៏អាចមិនដឹងថាខ្លួនឯងមានរបួស ហើយឈាមក៏មុខជាអាចហូរចេញរហូតដល់ស្លាប់បាន។ ដំបៅដែលឈឺចាប់ អាចធ្វើអោយយើងដឹងខ្លួនថាមានបញ្ហា ហើយត្រូវចាប់ផ្តើមធ្វើអ្វីមួយដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហា បើមិនដោះស្រាយបញ្ហាទេ បញ្ហានោះក៏មុខជាកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរទៅ ដូចគ្នានេះដែរ ពេលណាចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍ថាមិនល្អ នោះគឺជាសញ្ញាប្រាប់អោយអ្នកដឹងថា មានបញ្ហាដែលត្រូវកែលំអ ហើយបើពុំបានកែលំអទេនោះ បញ្ហាក៏កាន់តែធ្ងន់ធ្ងរទៅ។ ហេតុនេះ ការប្រើការទទួលអារម្មណ៍ទាក់ទាញអោយធ្វើយ៉ាងចេះគិត ជាការកែលំអការមានអារម្មណ៍ផ្នែកអវិជ្ជមាន ហើយក៏ធ្វើអោយក្មេងមានថាមពលឡើងវិញបាន។
អ្វីដែលសំខាន់គឺត្រូវស្គាល់ការមានអារម្មណ៍របស់ខ្ឡនឯង និងបែងចែកវាបាន។ ការទទួលអារម្មណ៍របស់ក្មេងៗ វាមានលក្ខណៈដូចជា កុងតាក់បើកបិទ ច្រើនជាងកុងតាក់បន្ថយភ្លើង គឺបើមិនមានអារម្មណ៍ល្អ ក៏មានអារម្មណ៏អាក្រក់ បើមិនសប្បាយចិត្តក៏ខូចចិត្ត បើមិនឆ្អែតក៏ឃ្លាន ហេតុនេះក្មេងគួរចេះញែកបំបែកអោយឃើញថា ការទទួលអារម្មណ៍ទាំងនោះវាខុសប្លែកគ្នាយ៉ាងណា តួយ៉ាងដូចជាក្មេងច្រើនតែញែកមិនសូវបានរវាងការមិនពេញចិត្តនិងការខឹង។
ខ្ញុំមានបញ្ហា
បញ្ហាក្នុងទីនេះពុំមែនមានន័យថា វាគឺជាកំហុសរបស់ក្មេងទេ (ទោះជាវាពិតមែនក៏ដោយ) តែមានន័យថា ក្មេងជាអ្នកទទួលខុសត្រូវដោះស្រាយបញ្ហា។ ពុំមានប្រយោជន៍អ្វីទេ ដែលនឹងព្យាយាមធ្វើអោយក្មេងទទួលស្គាល់ពាក្យរិះគន់ ព្រោះចំណុចសំខាន់ពុំមែនធ្វើអោយក្មេងព្រមទទួលខុស តែផ្តោតលើការធ្វើអោយក្មេងយល់ថា ខ្លួនឯងជាអ្នកដែលមានអារម្មណ៍មិនពេញចិត្ត ដូច្នោះទើបត្រូវដោះស្រាយបញ្ហាដោយខ្លួនឯង។ ក្មេងមានសិទ្ធិនិយាយបានថា ហេតុអ្វីបានជាគិតថាបញ្ហាដែលកើតឡើងពុំមែនជាកំហុសរបស់ខ្លួន តែបើនិយាយទៅក៏ដោះស្រាយបញ្ហាពុំបានដែរ។ ក្មេងៗមិនសូវយល់ព្រមអោយរិះគន់ វាប្រហែលគ្នានឹងការពុំសូវព្រមដោះស្រាយបញ្ហា និងចេះរៀបរាប់បញ្ហាចេញមកជាពាក្យសម្តីដែលគឺជាដំណាក់កាលដំបូងបំផុត។ ចំណុចដែលសំខាន់មួយប្រការទៀត គឺការមានអារម្មណ៍ប្រើសម្រាប់ដោះស្រាយបញ្ហាពុំបានទេ តែអ្វីមួយដែលអាចប្រើក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហាបាននោះគឺ ត្រូវប្រើគំនិតគិតរកផ្លូវដោះស្រាយបញ្ហា ហើយចាប់ផ្តើមធ្វើអ្វីដែលសមស្រប។ ការអោយក្មេងនិយាយរៀបរាប់អំពីបញ្ហា ក៏ជាវិធីមួយទៀតដែលប្រើមិនអោយក្មេងធ្វើតាមកម្លាំងអន្ទងភ្លាមៗ ព្រោះត្រូវនិយាយនិងរកគិតសិន ទើបពុំទាន់អាចចាប់ផ្តើមធ្វើអ្វីបាន។
បញ្ហា ឬការមានអារម្មណ៍អវិជ្ជមានអាចនឹងកើតឡើងព្រមៗគ្នាច្រើនយ៉ាង រហូតដល់ពិបាកក្នុងការចង្អុលបង្ហាញអោយឃើញច្បាស់បាន។ សំរាប់ចំណុចនេះ បើសិនក្មេងៗនិយាយដល់បញ្ហាដែលពុំមែនជារឿងជាមួយគ្នា អ្នកក៏សួរដេញដោលពីអ្វី ដែលក្មេងបាននិយាយទាក់ទងនិងការទទួលអារម្មណ៍ក្នុងពេលដំបូងយ៉ាងណា ឬបណ្តោយទុកអោយក្មេងនិយាយបន្តជារឿយៗ ដល់ចំណុចមួយក្មេងក៏និងអាចនឹកឃើញដោយខ្លួនឯងថា វិធីដោះស្រាយដែលខ្លួនឯងបានគិត វាមិនស៊ីគ្នាជាមួយនិងបញ្ហានោះទេ។ ពេលដល់ចំណុចនេះ អោយក្មេងរំលឹកឡើងវិញថា បញ្ហាដែលពិតប្រាកដ គឺជាអ្វី? ជួនកាលមានបញ្ហាថ្មីដែលក្មេងទើបតែនឹកឃើញ ក្លាយជាបញ្ហាដែលពិតប្រាកដដែលរំខានអារម្មណ៍របស់ក្មេង។
ផែនការជាទិសដៅរបស់ខ្ញុំផែនការជាចំណែកមួយដ៏សំខាន់បំផុត ព្រោះសព្វថ្ងៃនេះក្មេងខ្លះខ្វះចំណុចគួរអោយចាប់អារម្មណ៍ ខ្វះទិសដៅ ខ្វះកម្លាំងទាក់ទាញចិត្តទើបមានឳពុកម្តាយជាច្រើនបារម្ភពីរឿងកូនមិនចេះប្រើប្រាស់ពេលវេលា រួមទាំងក្នុងរឿងការសិក្សា និងទាំងរឿងពេលទំនេរ។ ឳពុកម្តាយខ្លះរមែងមើលពុំឃើញថា ការចេះដាក់ផែនការ គឺជាពុទ្ធិម្យ៉ាងដែលអាចបង្រៀនគ្នាបាន ពេលបានស្វែងយល់រួចហើយ ក្មេងក៏យកទៅប្រើដោយខ្លួនឯង ព្រោះឃើញថាអាចជួយសម្រួលភាពតានតឹងខាងផ្លូវចិត្តបាន។
តួយ៉ាងដូចជាពេលណាដែលយើងមានកិច្ចការជាច្រើន ដែលត្រូវធ្វើដំបូង យើងក៏ត្រូវរៀងលំដាប់ថា ត្រូវធ្វើអ្វីមុន ពេលណាយើងរៀងលំដាប់បានហើយ យើងក៏មានអារម្មណ៍ល្អឡើងវិញ ទោះជាមានការងារដែលត្រូវធ្វើច្រើនដដែលក៏ដោយ។
ផែនការសំដៅដល់អ្វីដែលមនុស្សយើងចង់អោយកើតមានឡើង ហើយយើងអាចដាក់ផែនការបានដោយនឹកដល់បញ្ហាក្នុងជ្រុងដែលផ្ទុយគ្នា ដូចជា បញ្ហាគឺខ្ញុំធ្វើលំហាត់យឺត ផែនការគឺខ្ញុំចង់ធ្វើលំហាត់អោយបានទាន់ពេល… តែបើពុំមានផែនការ យើងក៏មិនដឹងថានឹងត្រូវទៅតាមផ្លូវណានោះទេ។
ក្មេងៗត្រូវយល់ថា ផែនការជួយកំណត់ទិសដៅអោយយើងអាចធ្វើបានសម្រេចតាមសេចក្តីត្រូវការ គឺវាត្រូវតែជាផែនការដែលសមហេតុសមផល និងស្ថិតក្នុងវិស័យដែលអាចធ្វើបានសម្រេចផងដែរ។ ក្មេងៗក៏អាចនឹងធ្វើបានល្អឡើងជាបណ្តើរៗពេលបានហ្វឹកហាត់ធ្វើតាមដំណាក់កាលនោះ។ ក្រៅពីនេះ ក្មេងក៏ត្រូវចេះញែកបំបែកផែនការតូចៗ និងរៀងលំដាប់ ភាពសំខាន់របស់ផែនការ។ តួយ៉ាងដូចជា ក្មេងអាចមានផែនការគោលថា គេចង់អោយមិត្តភក្តិស្រលាញ់ចូលចិត្ត ឯផែនការតូចៗដែលរួមនៅទីនេះគឺ ធ្វើខ្លួនអោយមើលទៅគួរអោយអស្ចារ្យ និងចូលចុះជាមួយមិត្តភក្តិពេលវេលា តែក៏ត្រូវខំរៀនអោយបានពិន្ទុល្អ និងបានធ្វើការល្អ មានចំណូលល្អផង ព្រោះអ្វីទាំងនេះអាចនឹងធ្វើអោយមនុស្សយើងលេចធ្លោបាន។ យើងសង្កេតឃើញថា ផែនការតូចៗទាំងឡាយអាចជំទាស់គ្នា ហើយការយល់ពីចំណុចនេះក៏អាចជួយអោយក្មេងចេះទប់ចិត្តបានខ្លះដែរ។
ប្រសិនបើយើងធ្វើការប្រៀបធៀបគ្រួសារជាមួយនិងក្រុមហ៊ុនក្នុងរឿងដាក់ផែនការនេះ យើងអាចសង្កេតឃើញថា សព្វថ្ងៃនេះក្រុមហ៊ុនតែងមានការដាក់ផែនការ ដែលជាអ្វីដ៏សំខាន់ ព្រោះផែនការជួយអោយមនុស្សនៅក្នុងក្រុមហ៊ុន ប្រឹងប្រែងធ្វើការតាមភារកិច្ចរៀងខ្លួន ចាប់ពីសន្តិសុខ រហូតដល់អ្នកគ្រប់គ្រងថ្នាក់ខ្ពស់ សំដៅឆ្ពោះទៅទិសដៅតែមួយជាមួយគ្នា។ ចំណែកឯការដាក់ផែនការប្រកាសភារកិច្ចរបស់មនុស្សក្នុងគ្រួសារវិញ ក៏មានគោលបំណងស្រដៀងគ្នានេះដែរ គឺកំណត់ពីចំណូលចិត្ត និងគោលបំណងរួមគ្នារបស់ក្រុមគ្រួសារ។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើគ្រួសាររបស់យើងនៅពុំទាន់បានធ្វើនៅឡើយទេ ពេលនេះក៏ដល់ពេលវេលា ដែលអ្នកអាចចាប់ផ្តើមសាកល្បងធ្វើបានហើយ។
គិតដល់អ្វីដែលខ្ញុំធ្វើបាន
